Buk - jest dziś osadą leśną w dolinie Solinki liczącą ok. 50 mieszkańców. Lokowany był na prawie wołoskim w dobrach Balów z Hoczwi, a pierwsza informacja o jego istnieniu pochodzi z 1552 r.
Mieszkało wtedy we wsi czterech kmieci i kniaź. Kolejna informacja z 1567 r. potwierdza prawo wołoskie i wymienia 1 łan uprawianej ziemi. Podczas najazdu tatarskiego w 1672 r. wieś została spalona, mieszkańcy z dobytkiem uprowadzeni w jasyr, a z pożogi ocalały tylko 3 domy. Buk był wówczas wsią prywatną należącą do Bala, komornika ziemi sanockiej. Odbudowa ze zniszczeń trwała długo. W 1816 r. wg. wojskowego spisu ludności wieś liczyła 36 domów, 48 rodzin i 174 mieszkańców. Mieszkało w niej 88 kobiet i dziewcząt, 37 żonatych, 54 nieżonatych i wdowców, 1 duchowny, 2 szlachty, 25 chłopów zdolnych do służby wojskowej, 1 mniej zdolny, 10 niezdolnych, 1 wdowiec z dziećmi bez opieki, 40 chłopców do 14 lat i 8 młodzieńców w wieku 15 - 17 lat.
Inwentarz całej wsi stanowiły tylko 2 klacze, 32 woły i 29 krów. W ogóle nie było koni, źrebaków, wałachów i owiec. W 1921 r. wieś liczyła 45 domów i 293 mieszkańców (278 greko-katolików, 4 łacinników, 11 Żydów, wyznawców religii mojżeszowej). Po II wojnie światowej mieszkańców deportowano na wschód i Ziemie Odzyskane, a wieś uległa całkowitej zagładzie wraz z cerkwią. Do dziś pozostał cmentarz przy cerkiewny z dwoma nagrobkami i krzyżem z cerkwi.
Odpocząć tutaj możemy podziwiając twórczość artystów bieszczadzkich w galerii „Czarny Kot”.
Pokaż obiekty z miejscowości Buk
